Ken je dat gevoel dat wat je ook doet, niks goed lijkt te gaan. Dat dingen tegenzitten of mislukken. Dat je het gevoel hebt dat je faalt.

Ik denk dat we allemaal bekend zijn met dit gevoel. En er is ook niks mis met dit gevoel. Het kan je bewust maken van bepaalde patronen, helpt je lessen te leren of je bewust te maken van het feit dat je even rustiger aan mag doen. Alleen wat wij meestal doen is tegen dit gevoel in gaan, we willen het goed doen en alles moet meezitten. Niet geheel realistisch maar het gevoel van falen is een rotgevoel, dat wil niemand ervaren. Dus pushen we onszelf to the limit om ons allerbeste ik te zijn, alle ballen hoog te houden en vooral vol te houden.

Wat een gekke gewoonte eigenlijk!! Want wat is er eigenlijk mis met falen? Zonder falen kun je niet leren, kun je geen dingen verbeteren. Falen is soms nodig om in te zien wat wel en niet werkt. En perfectionisme heeft eigenlijk nog nooit echt iemand een plezier gedaan. Want uiteindelijk kan niks perfect, en hebben we totaal geen controle over ons leven. Al denken we van wel. 

En ik zie het om mij heen gebeuren. We proberen met z'n allen het uiterste van onszelf te vragen, vliegen van hot naar her en werken ons uit de naad voor....tja voor wie of wat eigenlijk. De baas? het geld? waar we dan vervolgens dure huizen van kopen waar we vervolgens praktisch nooit zijn omdat we aan het werk zijn, en dure auto's die bij het kantoor stil staan omdat we hard moeten werken voor het geld. Of die welverdiende dure vakantie waar we vervolgens het liefst niks willen doen omdat we te moe zijn van het harde werken.

Of, en dat is er nu veel aan de hand, we werken zo hard dat we in een burn out terecht komen. Want we willen maar presteren, beter zijn dan een ander of juist niet onderdoen voor een ander. Meer, beter, groter. En er wordt ook steeds meer van ons verwacht. Kunnen we eigenlijk nog wel ons grenzen aangeven? Want als we dat doen is de kans aanwezig dat we als zwak worden bestempeld. Of dat ons contract niet wordt verlengt, of dat collega's van alles van je vinden. Het wordt ons ook niet makkelijk gemaakt. Daar waar we allemaal op zoek zijn naar meer rust, zetten we eigenlijk allemaal een extra tandje bij om maar te kunnen bijbenen. En daarmee wordt de lat voor iedereen veel hoger gelegd en moeten we allemaal weer voldoen aan de nieuwe prestatiedruk. 

En fouten maken wordt niet meer gewaardeerd, daar wordt je op afgestraft door extra werk of verlies van je baan of afkeer van je baas of collega's. Dus we proberen dit te voorkomen. Het is niet gek dat mensen zo onzeker zijn geworden en zo snel overspannen zijn. De druk is enorm. Het is niet meer foutje bedankt maar foutje paniek. 

Ik hoop van harte dat we weer wat meer met elkaar kunnen meeleven, elkaar kunnen helpen als het even niet lukt, hulp durven vragen. Dat we de ander in zijn waarde kunnen laten, respect kunnen hebben, begrip voor elkaar en meer geduld. Kijken naar de kracht van iemand in plaats van wat niet goed gaat. De wereld zou zoveel mooier zijn als we wat liever voor elkaar zouden zijn en iemand ruimte geven om te leren van zijn eigen fouten. 

Liefs Marijke