Ik had gister een gesprek met mijn oudste dochter over de film freedom writers. Bij haar op school was namelijk een lerares die de film had gezien en ook in haar klas gebruik wilde gaan maken van schriftjes. Hierin kunnen kinderen opschrijven wat ze maar willen over hun leven. Ze gaat ze lezen zonder dat ze weet van wie het verhaal is, want ze hoeven hun naam er niet bij te zetten.
Het mooie van de les was dat mijn oudste dochter het verhaal kreeg te horen over de jeugd van haar juf. Ze had dit verhaal totaal niet verwacht van haar juf. Eigenlijk zit daar al zo´n mooie les in! Je weet niet wat iemand allemaal doorgaat en voelt als je iemand ziet. Je ziet alleen het masker van de buitenkant, maar weet niets over de binnenkant.
De cassiere die misschien geen kinderen kan krijgen en daar een heel traject voor doorgaat, maar toch met een lach op haar gezicht klanten helpt. Je buurman die worstelt met een depressie, maar toch elke dag weer met zijn hond een rondje wandelt. Die moeder van school die altijd zo vrolijk lijkt, maar gediagnostiseerd is met kanker. Of zelfs je eigen kind die een angststoornis heeft, maar dit niet laat zien uit angst voor afwijzing. We dragen allemaal een masker naar de buitenwereld. Pas al er ruimte is en je voelt je veilig genoeg, laat je het masker even vallen en krijg je een kijkje naar binnen.
Dat geeft ook aan dat we niet kunnen oordelen over een ander. Je weet vaak niet waar de ander mee dealt. Ben je niet blij met het gedrag van een ander, sta dan ook open voor het feit dat iemand misschien aan het dealen is met moeilijkheden in zijn of haar leven. Je kan iemand uiteraard op het gedrag aanspreken, maar weet dat er iets onder kan zitten wat jij niet kan zien. Iets dat ze niet durven delen maar wel hun wereld op z'n kop zet.
Ik heb lange tijd, en nog steeds soms, niet kunnen delen hoe lastig ik het soms vind om een dochter met een hersenschade te hebben. Waar je allemaal tegenaan loopt, de emoties die erbij komen kijken, de dingen die je moet laten, het aanpassen en de confrontaties. Het is moeilijk om te praten over iets dat zo kwetsbaar is. Met name omdat ik al vaak heb meegemaakt dat mensen dan oplossingen gaan bedenken, of zeggen hoe je je zou moeten voelen. Sommige weten er geen raad mee en slaan op slot omdat ze zelf ook niet goed met emoties om kunnen gaan. Dus parkeer ik mijn eigen gevoelens ook sneller, uit angst voor de reactie van de ander. Ik weet het, het is niet handig en niet nodig, maar ik ben ook maar mens. Gelukkig heb ik mensen om mij heen waar ik het wel aan kwijt kan. Die luisteren zonder oplossingen te geven en mij laten zijn met wat er is. Die mensen koester ik enorm.
Liefs Marijke
Reactie plaatsen
Reacties