Al tien jaar werk ik niet meer. Wat begon met het idee om een jaar niet te werken, zodat ik de zorg voor Jenthe op mij kon nemen, werd uiteindelijk dus tien jaar. Ik ben altijd blij geweest dat ik Jenthe op kon vangen als ze uit school kwam, of als ze weer overprikkeld thuis kwam te zitten. Het was fijn om dan niet van alles te moeten regelen met mijn werk.
Ook had ik in het begin zoveel afspraken rondom Jenthe, dat er geen tijd overbleef om te gaan werken. Ik heb nog wel eens geprobeerd een coachpraktijk te beginnen voor hooggevoelige personen, maar ook die combinatie was lastig. Ik merkte al hoe vaak ik mijn eigen afspraken moest afzeggen, als ze weer overprikkeld thuiszat. Ook had ik maar drie dagen in de week dat Jenthe op school zat, en wilde ik die niet allemaal vullen met werk. Uiteindelijk zou er dan maar heel weinig tijd over blijven voor cliënten. Dus die optie maar even opgeborgen.
Ook het werken voor een baas is niet ideaal. Ik ben niet erg flexibel en betrouwbaar als werknemer. De tijden sluiten vaak niet aan bij wat voor mij mogelijk is. En daarbij vind ik eerst werken en daarna nog Jenthe opvangen en begeleiden ook niet heel fijn.
En zo spreek ik meerdere ouders die in ditzelfde schuitje zitten. De combinatie van werken met een zorgkindje is best een puzzel. Mocht je een partner hebben die flexibel is in zijn werk, is het nog wel op te vangen. Maar vaak komt de zorg toch bij de moeders terecht en werken de vaders. En dan komt het regelmatig voor dat zij veel moeten regelen met hun werk om de zorg passend te maken. Ziek, zeer of andere afwezigheid van school kan je niet makkelijk opvangen. Het vraagt veel van ouders.
Hoewel werk ook vaak wordt gezien als fijne afleiding van de thuissituatie. Even geen zorgen van thuis en andere praat. Dit maakt het heel dubbel en soms echt een uitdaging om te combineren.
Ik ben hier soms echt mee aan het worstelen. Ik weet dat het verschil tussen wat ik wil en wat kan stress geeft, maar toch ben ik hier regelmatig mee bezig.
Liefs Marijke
Reactie plaatsen
Reacties