Ik zat laatst op een avond beneden achter de laptop, toen ik boven een hele grote snik hoorde gevolgd door heel hard huilen. Femke was weg en Patrick was in de schuur, dus ik was alleen met Jenthe in huis. Ik rende de trap op aangezien ik dacht dat ze misschien was uitgegleden.
Jenthe stond in de douche en keek met dikke tranen naar zichzelf in de spiegel. Ik begreep er niets van, ze was niet gevallen dat was duidelijk. Ik vroeg haar wat er was gebeurd, maar kreeg geen respons. Ze was zo hard aan het huilen dat ze niet kon praten.
Toen ze uiteindelijk iets kalmeerde, vertelde ze mij dat ze opeens bedacht dat ze geen vriendinnen had en hoe eenzaam ze eigenlijk is. Phoe, die kwam binnen. Ik zei haar dat ik het begreep en troostte haar bij de volgende lading tranen. We gingen samen even op bed liggen en kletste hier verder. De tranen bleven komen, wat zat dit diep zeg!
Ook ik besef mij zo goed dat ze eenzaam is. Dat ze niet kan afspreken met een vriendin of zomaar leuke dingen kan doen samen met een ander, net zoals haar zus. Die ging overal heen met vriendinnen en sprak met ze af. Dat wilde Jenthe ook! Maar we weten ook allebei dat het nooit hetzelfde zal gaan als bij haar zus. En dat doet pijn! En dat geeft verdriet. Verdriet dat ik nog vaak genoeg wegdruk, aangezien het zo groot is. Gelukkig kan Jenthe het wel toelaten, dat is een geluk bij ongeluk.
Liefs Marijke
Reactie plaatsen
Reacties