Je bent niet alleen

Je denkt misschien dat je de enige bent die zich met tijd en wijlen down, eenzaam of waarde-loos voelt. De enige die spanningen en stress ervaart en denkt dat hij/ zij iets niet kan. Maar weet, je bent niet alleen. We hebben allemaal moeilijkheden. We struggelen allemaal van tijd tot tijd. We kennen allemaal angsten, verdriet en sombere momenten. Ook iedereen kent negatieve gedachten en zelfkritiek. Het voelt misschien eenzaam omdat je jezelf afgesloten voelt van anderen, maar achter ons maskers zijn we allemaal hetzelfde en hebben we allemaal dezelfde behoeftes. De behoefte aan liefde, aan goedkeuring, voldoening en aan vrijheid. De behoefte om van waarde te zijn en aan onafhankelijkheid. De behoefte om te zijn wie je werkelijk bent.

Alleen zoeken we dat dan buiten onszelf. We denken dat we daar de antwoorden vinden. En dat wordt ons ook verteld, want op scholen moeten we allemaal aan dezelfde standaarden voldoen. Ouders geven aan wat wel en niet mag en kan. Op de werkvloer is er vaak weinig ruimte voor andere ideeën en werkwijzen. Mensen om je heen lijken beter te weten wat je nodig hebt dan jijzelf, omdat ze bij een probleem met allerlei oplossingen en adviezen aankomen. We worden in hokjes gestopt, diagnoses vliegen ons om de oren en we staan massaal onder spanning en stress met burn out en ziekte tot gevolg. Is dat vreemd? Nee, helemaal niet. Is het nodig? Nee, dat zeker niet.

Eigen gevoel?

Waar is ons eigen ruimte? Onze eigen ideeën? Ons gevoel? Onze grenzen? Ons creativiteit? Ons rust en ontspanning? Slaan we niet een beetje door in het "presteren" en "meer en beter moeten"? Hebben we nog wel een keuze om naar ons gevoel te luisteren en onze grenzen aan te geven? Houden we anderen niet enorm voor de gek door maar te blijven lachen en te doen alsof er niks aan de hand is? En erger nog, houden we onszelf niet enorm voor de gek, door maar door te blijven gaan en alle signalen die we voelen weg te duwen?!

Want flexibel zijn we zeker. We zetten een tandje bij terwijl we een tandje minder moeten gaan. We staan altijd voor een ander klaar, zelfs als we eigenlijk niet meer kunnen. We nemen er taken bij zonder klagen, terwijl we ons van binnen opvreten. We zeggen massaal ja terwijl we nee bedoelen. We gaan mee in de ratrace omdat we niet beter lijken te weten en elkaar daarin houden. 

Angst of liefde?

We zijn steeds banger geworden om te falen, omdat de lat zo hoog gelegd wordt. We durven geen uitdagingen aan te gaan omdat het zoveel onzekerheid meebrengt. We leven steeds meer in ons eigen bubbel en proberen ons hoofd boven water te houden, en daarbij ook de hoofden van elkaar. Bizar toch als je het zo leest. Maar we doen er allemaal aan mee, ik ook. Ik ga ook over mijn grenzen, reageer niet altijd op wat ik eigenlijk nodig heb en zeg wel eens ja terwijl ik eigenlijk nee bedoel. Want dat is menselijk en blijft een uitdaging, je hele leven lang. Het leven is onzeker en gooit regelmatig moeilijkheden op ons pad. Daar ontkomt je niet aan. Het is een leerproces, elke dag weer. Maar weet dat je niet alleen bent in deze leerschool. We zijn hier allemaal om te leren en dat gaat met vallen en opstaan!

Liefs Marijke