Mijzelf uiten

Oke, daar gaan we dan. Nu ik heb gezegd dat ik meer ga delen over mijn uitdagingen in het leven, ga ik dit ook aan. Maar daar zijn AL die stemmetjes weer die er wat van vinden. Want wat als anderen dit straks lezen? (Ja, dat is dus wel de bedoeling met deze blog, dat mensen hem lezen ;) En wat als ze er iets van vinden? Ja, dat blijft spannend als je iets deelt. 

Dus ik ga jullie vertellen wat er van binnen bij mij speelt. Want hoewel ik veel weet van bewustzijn en gevoeligheid, ben ik ook maar gewoon mens. En alle mensen hebben gevoelens en gedachten. En deze kunnen mij soms echt overweldigen. Door mijn gevoeligheid, trek ik mij enorm veel aan van wat anderen van mijn vinden. Ik denk veel na over....nou ja, eigenlijk over alles, en dat is niet altijd fijn. Ik schiet makkelijk in de stress en vindt het vaak ook moeilijk om hier weer uit te komen. Ik heb ondertussen veel gelezen en geleerd over hooggevoeligheid, bewustzijn, emoties, stress enz, maar de uitdaging is om dit in de praktijk te brengen. Daar waar het leven zich afspeelt en je altijd je triggers tegenkomt. 

Ik heb veel onderzoek gedaan naar mijn triggers, reacties en overtuigingen. Één van mijn overtuigingen is dat ik het wel alleen kan en geen hulp nodig heb. Dit is al ontstaan in mijn jongere jaren. Een vermijdende hechtingsstijl heet het oftewel bindingsangst. 

Wie vermijdend gehecht is, ervaart intimiteit als het verlies van zijn onafhankelijkheid en gaat nabijheid zo veel mogelijk uit de weg. Ben je vermijdend gehecht dan laat je de ander, nooit echt dichtbij komen.

Ik heb mijzelf vroeger al voorgenomen het zelf te doen en met mijn eigen emoties te dealen. Ik heb dus moeite om mijn emoties met anderen te delen. Als mensen te dichtbij komen, kan ik mijzelf juist willen terugtrekken. Emoties van anderen voelen vaak als teveel en kan ik niet altijd goed verwerken. Ik ben dan ook graag alleen. Daar voel ik mij veilig en kan ik zijn met mijn eigen emoties en gedachten. Geen invloeden van buitenaf.

Toch ga ik de verbinding met mijzelf of anderen aan, en daar is mijn grootste trigger. Daar zit de angst voor afwijzing en niet goed genoeg zijn. Die voel ik in mijn hele lichaam. Spanning, hoge ademhaling, hersenmist, tuimelende gedachten. Ik kalmeer mij met de gedachten dat het er mag zijn en dat het mij ooit gediend heeft om te overleven. Nu is het niet meer nodig, ik voel steeds meer dat ik in een transformatie zit. 

Liefs Marijke